sbarbirâ
sbar|bi|râ
[CO]
-
v.tr.
taiâ la barbe:
el cont Gjisulfo di Sbrugnere distirât te poltrone, in cjamare, al spietave che Serafin al vignìs a sbarbirâlu (Arturo Feruglio, La manie);
al contave simpri che tal sessantesîs al veve sbarbirât i ultins graduâts mucs che a fasevin fagot (Maria Forte, La rive di Sant Pieri)
Sin. taiâ la barbe
, fâ la barbe
, radâ
, barbirâ
, disbarbâ
, sbarbâ
, disbarbirâ
-
v.tr.
(fig., ancje scherç.)
taiâ alc che si pues paragonâ cuntune barbe
Sin. barbirâ
, disbarbirâ