sbarbirâ  sbar|bi|râ  [CO]

  1. v.tr. taiâ la barbeel cont Gjisulfo di Sbrugnere distirât te poltrone, in cjamare, al spietave che Serafin al vignìs a sbarbirâlu (Arturo Feruglio, La manie); al contave simpri che tal sessantesîs al veve sbarbirât i ultins graduâts mucs che a fasevin fagot (Maria Forte, La rive di Sant Pieri)
    Sin. taiâ la barbe , fâ la barbe , radâ , barbirâ
  2. v.tr. (fig., ancje scherç.) taiâ alc che si pues paragonâ cuntune barbe
    Sin. barbirâ