messedance  /-à-/  me|sse|dan|ce  [CO]

  1. s.f. risultât dal messedâ e dal messedâsi, complès di robis diferentis messedadis insiemiesempli di lenghe furlane ancjemò nete cence messedancis e cence contaminazions (Josef Marchet, Lis predicjis dal muini); cambiaments e sistemazions in ogni ete no son rivâts a sfantâ dal dut chê filusumie di palaç nobil e di cjase paronâl in biele messedance (Manlio Michelutti, La bocje dai grans)
    Sin. messedot , cumbinazion , messedament , mismàs , misturon , misture , miscliç , messedum , miscliçament , miscliçot