fadiâ  fa|di|â  [CO]

  1. v.intr. fâ fadie, fâ un sfuarç grant che al strache, soredut par une cierte dade di timp, ancje lungje"Cumò o lavi la massarie e dopo o voi a durmî, che o soi strache muarte a vê fadiât dut il dì!" (Jolanda Mazzon, Di là de rêt); dut un cori e un discori, messedâsi, cruziâsi, viodi, proviodi, patî, penâ, sflanchinâ, fadiâ, strussiâsi par un bocon di pan (Fabian Ros, Il lôf)
    Sin. sgobâ , fachinâ , strussiâ , sflanchinâ , sfadiâ
  2. v.intr. vê dificoltât tal fâ alc"Doi agn fa us à tacât i pedoi a ti e a to fradi, ti visistu?" "Ah sì, che a mi piçave dut il cjâf." "E ce che o vin fadiât jo e to pari par mandâju vie!" (Carlo Tolazzi, La salamandrie tal fûc)
    Sin. stentâ , fâ fadie , sfadiâ