zingar  /-ì-/  zin|gar  [AF]

  1. adi., s.m. che, cui che al è di popolazions di origjin indiane, migradis in Europe e in altris bandis dal mont, dispès cence fissâsi a stâ intun puest, ma mantignint une cierte mobilitât e un rapuart no dal dut integrât cu lis comunitâts stanziâlssota i crets dal Isuns, a man sanca dal puint ros che mena a Piuma, si veva metût jù - una volta - una carovana di singars, che vendevin e justavin cjalderiis, stagnadis e cavartoriis (Ranieri Mario Cossâr, Il singar gurissan); dopo messe grande il vicjari al veve batiât un frutin nassût intun caroçon di zingars fer inte taviele (Pieri Menis, I sioperos dal muini)
    Sin. zigainar
    Cfr. sinti , rom
  2. adi., s.m. (ancje spres.) che, cui che al à caratars che si somein cun chei stereotipâts di chês popolazions, tant che cambiâ dispès di lûc dulà che si vîf, il jessi simpri ator, il vê un aspiet no curât, un mût di fâ no creançôs e no ordenât e v.i.une storie di fam, di migrazion, di sfrutament e di miserie di bintars sledrosâts dal mâl di un vivi disperât e zingar (Angelo Floramo, Une culture cressude modon su modon); [lis frutis] a tiravin a zingar e, dopo, ancje di frutatis, si jerin usadis a chel vistîsi malinsestât e strissindul (Maria Forte, La cjase dal Murat)
    Cfr. torzeon , bintar , cjalçumit , lazar , sbrendolon , sdavàs , vagabont , russemûrs