Dizionari de Lenghe Furlane

vuaiâ  vua|iâ  [CO]

1. v.tr. fâ deventâ avuâl, plan, slis, gjavâ disnivei o iregolaritâts:  si sintarin da cjâf al fûc dongje al fi de vedue, che strac e plen di fan al steve li ingrisignît e cuntun stecut ogni tant al vuaiave la cinise (Catarine Percude, La fuiace de Madone); al comedave il stran par tiere, lu vuaiave asiât (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve); cumò, cu la man plache, e cirive di vuaiâ la buse (Pieri Menis, La gjate)
   Sin. avualâ , splanâ
   Var. gualivâ
2. v.tr. fâ deventâ compagn:  al sucedeve dispès che il coro di chei che a jerin in glesie nol cumbinàs cul coro di chei che a jerin difûr, cundut che un capelan si scanàs e si disbraçàs su la puarte de glesie par vuaiâ lis vôs des dôs schiriis (Meni Ucel, Otavari a Madone)
   Sin. vualivâ
   Cfr. uniformâ , omologâ

Polirematichis e espressions idiomatichis

• vuaiâ la schene loc.v.
• vuaiâ lis comissuris loc.v.
• vuaiâ lis cuestis loc.v.
• vuaiâ lis cusiduris loc.v.