vibrâ
vi|brâ
[CO]
-
v.intr.
vê un moviment ripetût e limitât jenfri doi estrems o vê piçui moviments ripetûts svelts:
mi saludave e o viodei che i vignive la tentazion di fâmi un braçolament di adiu... la sô piel e vibrave ma... nie! (Checo Tam, Sense)
Sin. tremâ
Cfr. tremolâ
, sgrisulâ
, sgrisulâsi
-
v.intr.
vê e fâ sintî vivôr, sintiment, passion e v.i.:
un mestri che al fâs vibrâ lis robis, cul segn sfumât de lôr storie, un mestri che al piture cence scuele, ma cun «rustic amour» (Cristina Noacco, Faliscjis)
-
v.tr.
[BF, LE]
butâ, fâ svolâ alc, soredut une arme:
vulint ferî il pes, conven daûr la profonditât, che l'aparìs, vibrâ la fossine alc plui indaûr di dulà che aparentmenti si lu viôt (Giuseppe Ferdinando del Torre, Il contadinel. Lunari par l'an 1865)