sumiâ
su|mi|â
[CO]
-
v.tr., v.intr.
fâ un sium, vê visions e sensazions intant che si duar:
e scomençave a no savê plui se ciertis robis lis veve sumiadis o se a jerin realtât (Roberto Ongaro, Il muc)
Sin. insumiâ
, sumiâsi
, insumiâsi
-
v.tr.
(fig.)
volê alc che al somee lontan, dificil di otignî:
la cjase che la Lise e cjatà no jere chê che e veve sumiât (Maria Forte, Cjase di Dalban)
Sin. insumiâ
, sumiâsi
, insumiâsi
Cfr. volê
, desiderâ
, bramâ
-
v.tr.
(fig.)
imagjinâ cu la fantasie:
dutis chestis robis che i jerin mancjadis, dute chê gjonde che la vuere i veve robade, jê le sumiave cuant che e jere cul so Rico e, insiemi, a fasevin cjistiei pal avignî (Roberto Ongaro, Il muc);
la prime volte no si dismentee mai. Come cuant che si fâs l' amôr. Dificil che e vegni ben. Che e vegni come che si le à sumiade. La esperience e ven dome cul fâ (Carli Pup, Speciâl)
Sin. insumiâ
, sumiâsi
, insumiâsi
-
v.tr.
(fig.)
imagjinâ alc di impussibil, rinunziâ ae realtât e scjampâ tes fantasiis:
la nostalgjie lontane di chel timp co al jere pussibil sumiâ la bielece e pensâ che e podès salvânus (Adrian Cescje, Viaç aes origjins dal Logos)
Sin. insumiâ
, sumiâsi
, insumiâsi