stabilitât  sta|bi|li|tât  [AF]

  1. s.f. capacitât e pussibilitât, di alc di animât o inanimât, materiâl o imateriâl, di mantignîsi intune cierte forme, intun ciert ecuilibri, cuntune cierte struture e v.i.i Statûts Speciâi no jentraran plui te Cjarte Costituzionâl e cussì no varan chê garanzie di stabilitât e di durade che e jere stade prometude e sigurade (Josef Marchet, Fieste finide); se il Centri Friûl lenghe 2000 al ves podût planificâ la sô ativitât in prospetive plurienâl e sarès stade une stabilitât di lavôr plui alte (Linda Picco, Sandri Carrozzo, Efiets economics e ocupazionâi des leçs di tutele de lenghe furlane)
    Sin. condurance , fermece , gnerf , resistence , robustece , tignince , indurance