spopeâsi
spo|pe|â|si
[CO]
-
v.pron.intr.
di tiessût ruvinât, pierdi fibris o fîi dal ôr, o di fibre o fîl, vignî vie dal ôr ruvinât:
"Cheste po!" o ai pensât. "Cui saial il parcè che un [cjalçut] si spopee e l'altri no?" (Alessandro Bachiorrini, Un cumiât straordenari)
Sin. sfiliâsi
, dispopeâsi
-
v.pron.intr.
ancje di alc altri, vignî vie, vignî fûr, colâ di alc di sbregât, taiât, rot o colâ a tocs:
il Bulo al puartà une man a fermâ lis vissaris che a si spopeavin da un slambri de panze (Maria Forte, Il Bulo di Crodio)
Sin. dispopeâsi
-
(ancje fig.)
pierdi unitât o integritât di struture, sedi materiâl che imateriâl:
là vilis si spopein, / boscs si sgarbuin, / si scjafoin monarchiis e citadelis, / ca puints e rostis strachis si scrufuin, / e lis montagnis van in çançarelis (Toni Broili, Lunari furlan cun diviars trucs par l'an 1847)
Sin. rompisi
, disfâsi
, sdrumâsi
, disdrumâsi
, distruzisi
, dispopeâsi