sidiât si|di|ât [CO]
-
p.pass., adi.
viôt sidiâ
, viôt sidiâsi
Var. siliât -
adi.
tocjât di patiment, stentis, miserie e v.i.:
lis lagrimis a seguitavin a cori par chê sô puare muse sidiade (Roberto Ongaro, Il muc)
Sin. tormentât
Cfr. patît , strissinît - adi. mâl metût, mâl in sest, ridusût in brutis cundizions: al vignive jù a colp, un craçolâ di feraze mote, un criçâ di vîts sbroiadis, un vuicâ, un crustâ di muiûi e ruedis sidiadis (Maria Forte, La rive di Sant Pieri)