sconciert
/-èrt/
scon|ciert
[BF]
-
s.m.
stât di turbament fisic, mudament negatîf e patologjic dal ecuilibri organic naturâl:
se chest sconciart l'è grant, svaniments acompagnâts a lis voltis da un çavariâ furiôs, convulsion (acident), malatiis seriis di cûr e la muart (Giuseppe Ferdinando del Torre, Il contadinel. Lunari par l'an 1858)
Sin. voltament
, savoltament
, ribaltament
, turbament
-
s.m.
turbament psicologjic, stât di maravee, soredut negative, che al lasse cence capacitât di reagjî:
il lôf, daspò il prin moment di sconciert, si tirà dongje cun pas vuait e lizêr (Renzo Balzan, Il presit de supiarbie)
Sin. scatûr
, conturbie
, turbament