sconciert  /-èrt/  scon|ciert  [BF]

  1. s.m. stât di turbament fisic, mudament negatîf e patologjic dal ecuilibri organic naturâlse chest sconciart l'è grant, svaniments acompagnâts a lis voltis da un çavariâ furiôs, convulsion (acident), malatiis seriis di cûr e la muart (Giuseppe Ferdinando del Torre, Il contadinel. Lunari par l'an 1858)
    Sin. voltament , savoltament , ribaltament , turbament
  2. s.m. turbament psicologjic, stât di maravee, soredut negative, che al lasse cence capacitât di reagjîil lôf, daspò il prin moment di sconciert, si tirà dongje cun pas vuait e lizêr (Renzo Balzan, Il presit de supiarbie)
    Sin. scatûr , conturbie , turbament