salgâr
sal|gâr
[CO, TS]
-
s.m.
bot.com.
arbul dal gjenar Salix, in particolâr Salix alba, che pal solit al ven sù dongje da la aghe, cu la scusse zalite o grise rossite:
usgnot la lune grande e jere / li dal salgâr come a bevi (Dino Virgili, Cjantis de lune);
tu ti seis rampinât sù pal salgâr / un ramaç sutîl nol à tignût / e tu seis plombât jù / tal mieç dal prât (Gina Marpillero, Brasili);
la aga a bussava / li fueiutis dal salgâr (Anna Bombig, Mulin bandonât)
Sin. molec
, vencjâr
, venc
Cfr. salet
, vencjon
, vedis
, sivilotâr
, gjatul
, cjaliâr
, vencei