piatule 
          /-à-/ 
      pia|tu|le 
      [CO, TS]
      
        
        - 
s.f.
entom.com.
lat. sient. Pthirus pubis, viôt raspule
: 
il materiâl al jere vecjo e malsestât, i jets a jerin plens di pedoi, di piatulis, e noaltris o jerin ducj plens di chestis besteutis (Max Mauro, Buchenwald 1944)
 
        
        - 
s.f.
entom.com.
lat. sient. Ixodes ricinus e altris, viôt cecje1
 
        
        - 
s.f.
(fig.)
cui che al da fastidi o ancje che al fâs dam cun insistence: 
a ur tocjà [ai predis] metisi a pensâ cemût fâ par disbratâsi di piatulis di chê fate [dai muinis] (Antonio Roja, Carlo Tolazzi, Contas, comedias e macarons)
Sin. plaie
, piatolon
, intric
, intrigatori
, pressembul
, secjadôr
, secjemirindis
, pitime
, piatul
 
        
        - 
s.f.
(fig.)
cui che al sta tant timp a fâ alc, che le tire in lunc: 
"Fâs viodi che sin piatulis [noaltris feminis]! tâs... tâs... e voaltris omps, co o cjacarais di afârs, no la fasêso lungje come il passio [...]" (Bepo Marion, Il liron di siôr Bortul)
Sin. piatolon