mostacjon
/-òn/
mos|ta|cjon
[CO]
-
s.m.
(incr.)
viôt mostacj
:
cuntune sbeçule che no ti dîs, cun doi mostacjons par ca (Josef Cjargnel, Il puint dal Diaul)
-
s.m., adi.
che, cui che al à lis mostacjis, soredut se a son fissis e lungjis:
une etichete de Bire Moret e il mostacjon che al è famôs ancje vuê (Gianfranco Ellero, Lenghe e simbui te piçule storie de bire furlane)
-
s.m.
(coloc.)
cui che al fâs il so interès, cun inteligjence svelte, ancje tant che titul di ofese, in câs ancje lizere e cun afiet:
"Cjoit intant di chiste aghe di vite!" "Ce buine! Ancjemò une gote!" "Mostacjons, vês za scolât une flascje" (Dolfo Zorzut, Eh! in chist mont, par doventâ siôrs, si dovi robâ)
Sin. mostacjin
, furbacjon
, furbacjot
, furbat
, birbant
, moscjo
, mostricj
, berechin