mane2  ma|ne  [CO]

  1. s.f. cuantitât di cualsisei robe, massime di robis lungjis e finis, che si rive a cjapâ intune manal torne dongje il famei che al dislace une mane di vencs e al lee un vidiç pleât a bandon (Maria Forte, La tiere di Lansing); «Fermiti, cjaval, fermiti ti prei, / che a è ora che i ti dedi una mana di fen.» (Pier Paolo Pasolini, Il soldât di Napoleon); moschetis che i rivavin fin aes orelis, duris e ruspiis che e semeavin dôs manis di palût (Pieri Menis, Doro)
    Sin. grampade , grampe , man , manele , manel
    1. [TS] agr. cuantitât di spîs di forment, vene o altris grans, che si rive a cjapâ tune man seselant, e po leâts insiemila çampe a va ingrampant tignint ben strente / la mane che la drete il stranc a taie / e a va poiant a balçs, come covente (Argeo, Roses di pradarie)
      Cfr. arziâl , balç , balçûl , côl , merlin