injustizie  /-tì-/  in|jus|ti|zi|e  [AF]

  1. s.f. mancjance di justiziecirî lis causis dal terorisim, che a son dibot simpri une reazion violente a une situazion di injustizie, di umiliazion, di rapine (Antoni Beline, Terorisim di stât); lis fadiis par lui son una providença, parcè che i fan almanco dismenteià i patiments, e no gji lassin timp di ricuardâsi di cui che gjolt nel ozi e nei plasês i favôrs de la furtuna e de la injustizia sociâl (Federigo Comelli, Il me paîs)
    Cfr. ilegjitimitât , parzialitât
    1. il jessi contrari dal justneutralizâ la injustizie e la disavualitât dal sisteme economic (Claudio Sangoi, Economie plurâl)
  2. s.f. azion che e va cuintri de justizieo volìn dome che la nestre int no torni a patî injustiziis e robariis come tai timps passâts (Tarcisio Venuti, La cjase di Toni); "Sì, cumò vonde! Cumò vonde cun injustiziis, abûs e injustiziis! Vonde cun sorestants che a sfrutin e a vivacin mentri che la plui part de int no à nuie di ce vivi!" (Stiefin Morat, Microrivoluzions)
    Sin. abûs , inicuitât , necuizie