infondâsi  in|fon|dâ|si  [CO]

  1. v.pron.intr. (ancje fig.) lâ ben insot o indentrilis ruedis si infondin tal savalon, a lassin daûrsi dôs cjaradoriis lungjis (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve)
    1. (ancje fig.) jentrâ in alc ancje astrat o imateriâl, ancje cence un riferiment spaziâl o fisicsi jere infondât tune ipocondrie maladice, une flaperie fisse, di stentâ a parâ vie (Maria Forte, La tiere di Lansing); il vecjo si infondave tai siei ricuarts e se i voi a fossin stâts ancjemò bogns a varessin di sigûr spandût cualchi gote jù par chê muse ingrispade (Zuan Morsan, Il rôl)
  2. v.pron.intr. (ancje fig.) lâ sot, soredut te aghe, lâ de bande dal fonts dal mâr o di un altri bacini cassons e i barîi, sparniçâts dulintor, si infondarin planchin, par ordin che la aghe a cjatave un viaç par jentrâur dentri (Gianluca Franco, Re Ricart in Friûl); "Sence i Savorgnans Vignesie si infonde!" (Alviero Negro, Strumîrs e Çambarlans)
    Sin. lâ sot , sprofondâ , subissâsi