inamorâ  in|a|mo|râ  [CO]

  1. v.tr. fâ nassi un sintiment di atrazion une vore fuarte e di amôrdîs che ducj i stan daûr / tentin ducj di inamorâle: / ducj oressin il so cûr (Pieri Çorut, La volp no ûl ceriesis)
    Sin. imberlî , incantesemâ , incjantâ1 , infatuâ , inmagâ , inzingarâ
    Var. namorâ , inemorâ , nemorâ
  2. v.tr. fâ sintî une sensazion di plasê profontchi ta chist libri al pinsîr al è sintût cul cûr di un vêr furlan e l'è mitût li cuntune finece, cuntune proprietât che inamore (Ugo Pellis, Dôs cjacaris di Vencul - Prefazion a Instoriis e liendis furlanis)
    Sin. incjantâ1 , inmagâ , incantesemâ