Dizionari de Lenghe Furlane

furôr  fu|rôr  [CO]

1. s.m. rabie cussì fuarte che no pues jessi stratignude:  "Oh Pieri! Ce âstu fat? No ti vevin migo becât dutis [lis âfs]; ma tu, lafè, tu lis âs copadis biel avuâl. Parcè po dut chest furôr? Indulà ise la justizie?" (Catarine Percude, Lis âfs)
   Sin. ire
   Cfr. rabie , fote
2. s.m. (iperb.) ativitât puartade indenant cun grant vivôr, cun smanie, cun esagjerazion:  [lis cisilis] a si devin dongje par lâ vie, strachis dai furôrs dal Istât (Alan Brusini, Come tai romançs)
3. s.m. tal pl., grande cuantitât o grant risultât, grant sucès:  i diseve che chest an di int, furôrs, il dopli dal an passât (Alan Brusini, Come tai romançs)

Polirematichis e espressions idiomatichis

• fâ furôrs loc.v.
• lâ in furôr loc.v.
• montâ in furôr loc.v.