fricâ
fri|câ
[CO]
-
v.intr.
(ancje fig., ancje iperb.)
vaî o lamentâsi o fevelâ vaìnt:
il frutin al scomençave a fricâ e jê planchinin lu ninave (Pieri Somede dai Marcs, Anzule);
se i meridionâi no vessin fricât, zemût, jesolât, protestât, rotis lis mirindis [...] i miliarts no ur saressin stâts destinâts (Antoni Beline, Cirî la caritât)
Sin. vaî
, friculâ ipon.
, fricotâ ipon.
-
v.intr.
(fig.)
fâ un sun acût, che al somee un vaî:
e plui inlà al jere il fricâ des cialis (Agnul di Spere, Vivi a Codroip);
ancje i grîs a vevin dismetût di fricâ (Gianni Gregoricchio, Trê feminis)
Cfr. stridi
, ciulâ
, vaî