fricotâ  fri|co|tâ  [CO]

  1. v.intr. (ancje fig.) vaî un pôcune femine viele e vignì fûr di une tende cuntun seglot in man [...], e poià il seglot vueit par tiere e e tacà a fricotâ (Agnul di Spere, Une dì de tiere)
    Sin. fricâ iper. , vaî iper. , friculâ , vaiuçâ