fortunât  for|tu|nât  [FO]

  1. adi., s.m. che, cui che al à fortune, che al è favorît de fortune, che al à fat fortune e v.i.cuasi ducj chei dal Canadà si son plantâts là vie, si son fats un bon non, une buine posizion tant di someâ i plui fortunâts dai furlans pal mont (Francesc Placerean, Cuintristorie dal Friûl dal 1866 fint in dì di vuê); cun tante int che e je tal mont, al jere stât ben fortunât a vê un pari cussì (Alan Brusini, Par stradis lungjis); di cui che al è tant fortunât si dîs ancjemò "Chel li al à cjatât il miluç de magne!" (Sandri Carrozzo, Friûl di Magance)
  2. adi. di alc, che al è caraterizât di fortuneune circostance fortunade par Turo [Malignani] e pues sedi stade chê di vê lavorât suntun teren bielzà arât a ricevi cheste sorte di iluminazion: l'ambient familiâr e la preparazion scolastiche (Lorenzo Marcolini, La invenzion dal vueit inte lampadine di Turo Malignani. Storie, gnovis ipotesis e atualitât)
  3. adi. che al ven ben, che al à sucèsde Svuizare nol covente fevelâ: al è il plui lusorôs, il plui fortunât, il plui persuasîf esempli di ordenament federâl dal mont (Josef Marchet, Trê salts tal scûr: costituzion - republiche - autonomie)
    Sin. convenient , favorevul , positîf , bon , biel
Polirematichis e espressions idiomatichis Proverbis:
  • baste jessi mûi par jessi fortunâts
  • cui che al è batût al è ancje fortunât, par sience o par sostance
  • cui che al è fortunât in amôr che nol zui di cjartis
  • cui che al è mat nol vuarìs mai e se al vuarìs al è fortunât assai
  • fortunât cui che al à un voli tal paîs dai vuarps
  • fortunât cui che al impare a spesis dai altris e no a spesis sôs
  • fortunât in amôr, disfortunât a cjartis
  • in chest mont bisugne nassi fortunâts
  • la vite e je il content dai fortunâts, il malcontent dai disperâts
  • la vite e je il content dai fortunâts, il torment dai disgraciâts
  • tal paîs dai vuarps al è fortunât chel che al à un voli sôl