cuartîr  cuar|tîr  [AF]

  1. s.m. zone di une citât cun carateristichis storichis, urbanistichis e funzionâls particolârstal cuartîr zaromai le cognossevin ducj (Carlo Tolazzi, La salamandrie tal fûc); si cjape une cjasute in afit tal cuartîr dal Canal Regio (Pierluigi Visintin, Friûl e furlans te Histoire de ma vie di Giacomo Casanova)
    Cfr. contrade , borc
  2. s.m. [TS] milit. complès dai edificis che a ospitin un repart militârne lis casarmis come ancja nei cuartîrs bisugna osservâ simpri il plui bon ordin pussibil (Antoni Brumat, Compendi di ducj i contegnos pal soldât comun tant in guarnigjon, come in cjamp devant il nemì, cul zurament e i articui di vuera)
  3. s.m. abitazion privade, soredut dentri un complès di plui abitazionso vivevi tun cuartîr dulà che par meti un jet matrimoniâl, o varès scugnût gjavâ l'armâr, tant la cjamare e jere piçule (Alan Brusini, Gian Paolo Linda, I forescj)
    Sin. apartament
    1. puest dulà che si sta a durmî, soredut cjapât a fit o vût par un pôc di timp par resons di lavôr«[…] Ise vere che o vês lassât la cjamarute che o vevis culì par lâ tal paîs? […]» «Sì, Herr Müller, o ai cambiât cuartîr e lu ai fermât par un pieç a Lansing […]» (Maria Forte, La tiere di Lansing); e jù a contâ dut: e Sant Marc, e il Rialto, e la aghe pes stradis, e gondulis, puints… «E il cuartîr?». «Ben, a presi» (Meni Ucel, I articjocs)