bric1  bric  [BF]

  1. s.m. cui che par cont di un jurisdicent o di un comun al faseve funzions di banditôr, di scuedarin, di esecutôr di sentencis e in ciertis ocasions di segretariju brics nus tignin, nets, e ben spulçâts / no nus lassant ni jet ni cjaveçâl (Anonim, Alfabet cuintri i vilans); alora, àn mandât pardut al bric a lei un placât par visâ ducj che, cui che al varès rivât a cjatâ la zovina, gji la varessin lassada sposâ e gji varessin ancja lassât dut al ream in ereditât (Popolâr - Istitût di Ricercje Achil Telin, Al drâc dai siet cjâfs - Friûl gurizan, Bisiacaria, Goriška); il degan di Sisarôl, compagnât dai zurâts e dal bric, al era zût in soralouc (Nelso Tracanelli, Il lôf da li Zumielis)
    Cfr. bricon , fant , manigolt , mes1 , ussîr