bric1
bric
[BF]
-
s.m.
cui che par cont di un jurisdicent o di un comun al faseve funzions di banditôr, di scuedarin, di esecutôr di sentencis e in ciertis ocasions di segretari:
ju brics nus tignin, nets, e ben spulçâts / no nus lassant ni jet ni cjaveçâl (Anonim, Alfabet cuintri i vilans);
alora, àn mandât pardut al bric a lei un placât par visâ ducj che, cui che al varès rivât a cjatâ la zovina, gji la varessin lassada sposâ e gji varessin ancja lassât dut al ream in ereditât (Popolâr - Istitût di Ricercje Achil Telin, Al drâc dai siet cjâfs - Friûl gurizan, Bisiacaria, Goriška);
il degan di Sisarôl, compagnât dai zurâts e dal bric, al era zût in soralouc (Nelso Tracanelli, Il lôf da li Zumielis)
Cfr. bricon
, fant
, manigolt
, mes1
, ussîr