fant  fant  [CO]

  1. s.m. soldât di fantariei arcîrs che, cundut che no fasevin part de nobiltât, a vignivin paiâts trê voltis un fant (Fabian Ros, La invenzion dal stât); chel fant si jere scrufuiât inte buse e si parave dai colps dai nemîs (Checo Tam, Fantasimis a Sant Martin)
  2. s.m. [BF] impleât public che al puarte comunicazions o che al fâs altris servizisil fant dal comun mi à dât cheste letare rivade di pueste (Bepo Marion, Il test di sâr Pieri Catùs)
    Sin. mes1 , cursôr , bric
  3. s.m. [TS] zûcs figure des cjartis di zuiâun doi trê / fant cjaval e re, / un doi trê / vive la cite dal cafè (Zuan Nazzi Matalon, Ottorino Burelli, Sacheburache); al sarès bastât cjapâ un fant, dome un umil fant ma, par disgracie, il so compagn Meni al jere parimentri dordel come Mario e nol capì che l'amì al veve il capon (Checo Tam, Se ti perdi tuo danno)
    Cfr. pampalugo
Polirematichis e espressions idiomatichis Proverbis:
  • scherce cui fants e lasse stâ i sants
  • scherce cui fants ma lasse in pâs i sants