vigôr vi|gôr [CO]
-
s.m.
fuarce vitâl o fuarce in gjenerâl:
no stait bevi spirits! No stait usâsi la matine a la aghe di vite! Si ingjanais se crodis di cjapâ vigôr (Giuseppe Ferdinando del Torre, Il contadinel. Lunari par l'an bisest 1856);
Lunari ti ai finît; / tu sês in libertât. / Fuars no ti cjataran trop savorît, / che fi di pari vieli e carulât / no tu pûs vê il vigôr / di tiei fradis nassûts nel timp passât (Pieri Çorut, Lu moli a slas)
Sin. fuarce , vivôr
- in vigôr loc.adi.inv., loc.av.