tenticul
/-ì-/
ten|ti|cul
[CO]
-
adi., s.m.
che, cui che al da fastidi, soredut di pueste e cun insistence:
e po ai simpri intor cualchi tenticul, / che mi met a pericul / di piardi la pazience (Pieri Çorut, Il mio mistîr);
no rivave adore di cumbinâ nuie, i faseve rabie rindisi cont che pes sôs fiis jê e jere dome une massarie tenticule (Jolanda Mazzon, Fûr di timp)
Sin. rompicitis
, rompiscjatis
, rompiscjatulis
, rompicoions
, secjemirindis
, rompibalis
, rompicits
, tenteanimis
, tichignôs
, tichignot