tabar1
/tà-/
ta|bar
[CO]
-
adi., s.m.
(spres.)
che, cui che al è de Sclavanie:
il cramar di Sclavanie cul caroçon e il mus. I disin «Il tabar»; ma guai a fâsi sintî di lui! (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve);
«L'armistizi!» «Sì? L'armistizi!» «Ma l'armistizi ce isal?» I tabars che a 'sabaiavin sclâf chê peraule li no le vevin mai sintude (Alan Brusini, La cartuline)
Sin. sclâf
, zacai
-
adi., s.m.
(spres.)
che, cui che al è pôc curât tal aspiet, tes formis:
e lis feminis, mon dieu, ce tabaris di feminis cui stafets e la cjame dal comut (Alan Brusini, Il mâl dal tor)
Sin. sdavàs