tôf tôf [BF]
-
s.m.
vene di aghe che e ven sù de tiere o buse par dulà che e ven fûr aghe:
elj àn lavorât a la fontano disoro l'aronc di Martin di Siurî chi elo jaro roto ad un tôf cu non vignivo gloç (Çan di Zuan di Cividât, Cuader dal cjamerâr Çan di Cividât)
Sin. ole , risultive , risulture , fontane-
buse li che e je aghe o formade de aghe
Sin. boion -
tiere formade di materie organiche in decomposizion, li di risultivis o palûts
Cfr. torbere
-
buse li che e je aghe o formade de aghe