strangussî
stran|gu|ssî
[BF]
-
v.tr.
causâ turbament, gnervôs, ansie, preocupazion e v.i.:
la idee di clamâ il miedi lu strangussive; al saveve a ce che al lave incuintri: al ricovar tal ospedâl (Amedeo Giacomini, Tal ospedâl)
Sin. conturbâ
, turbâ
, ingusî