strangussî 
          
      stran|gu|ssî 
      [BF]
      
        
        - 
v.tr.
causâ turbament, gnervôs, ansie, preocupazion e v.i.: 
la idee di clamâ il miedi lu strangussive; al saveve a ce che al lave incuintri: al ricovar tal ospedâl (Amedeo Giacomini, Tal ospedâl)
Sin. conturbâ
, turbâ
, ingusî