ringraciâ  rin|gra|ci|â  [AF]

  1. v.tr. pandi ricognossince e agrât cun peraulis o cun azions viers de persone che si à vût un benefici, un favôr, un plasê, un don e v.i., ancje ass.[Anite la Titaie] i à dât a mê mari un golf blu scûr che so fi, aromai capelan a Cussignà, nol meteve plui […]. Mê mari le à ringraciade mil voltis (Antoni Beline, La fabriche dai predis); "Puartii chescj doi ûfs a chel soldât, puarin!". Jo jai puartai e lui mi ringracià (Franca Rossi, I talians)
    Sin. pandi agrât , vê agrât , dî graciis , graciâ
    Var. ringraziâ