patufâ
pa|tu|fâ
[CO]
-
v.tr.
colpî cun colps dâts cu la man vierte:
la Ulive ur cridà cun muse dure fin che, passât il moment de pazience, ju patufà ben e no mâl, che si sintivin i sclops de sô man sul cûl (Maria Forte, La tiere di Lansing)
Sin. patafâ
, sberlotâ
Cfr. scufiotâ
, pitufâ