par antîc [AF]
-
loc.av.
tant timp indaûr, tai timps antîcs:
a contavin che, par antîc, cuant che ator dal cjistiel a jerin nome trê «fûcs», il prin gjal a cjantâ di buinore al jere simpri chel dai nestris viei (Pieri Menis, Il «trono» dal von);
in Cossevia, sot il cjascjel, jara par antîc una cjasa cuntun grant puarton che par sora finiva in toront (Ranieri Mario Cossâr, La anima diliberada)
Sin. par vieri , par vecjo
Cfr. une volte
- antîc adi., s.m.