mangjadorie  /-ò-/  man|gja|do|ri|e  [CO]

  1. s.f. tes stalis, casson li che si met la mangjative aes bestiisemplii la mangjadorie / di bon fen e di buine cincuantine; / dai cualchi pugn di sâl, / e cualchi bevaron (Pieri Çorut, La vacje)
    Sin. grepie , tresêf
    Var. mangjadore
    Cfr. laip
    1. contignidôr ancje piçul pal mangjâ dai animâi, par esempli tes scjaipulislis mês alis son dibant. / Ca ogni dì la stesse storie / un saltut, l'è il bevadôr, / un saltut, la mangjadorie: / e tal cûr simpri dolôr (Emilio Nardini, Il presonîr)
  2. s.f. (fig., scherç., spres.) situazion o implei, massime public, o ancje ent public che al permet di vuadagnâ cence fadiepar putrope int, par dute chê int che e vîf cu la mangjadorie burocratiche, si trate di difindi posizions di comant e interès capitâi (Josef Marchet, 80 discors); cuant che al è il bêç intal mieç, lis robis a stan pôc a ruvinâsi. E se mangjadoriis a son, ben si fâs a denunziâlis (Laurin Zuan Nardin, Letaris sul confin)
    Sin. baze , bubane , grepie