lancurôs
lan|cu|rôs
[CO]
-
adi.
plen di lancûr, di patiment, di dûl:
"Parcè sêstu trist cun lôr doi? Ur displâs che no puedin judânus, no fevelin juste par fevelâ" i ribatè jê lancurose (Jolanda Mazzon, Cungjò Friûl)
-
adi.
cence intensitât, cence fuarce:
un ultin slambri di lusôr, fumatât e lancurôs, al dave al lûc une vieste ireâl (Franca Mainardis, A ôr dal flum);
mê mari e dîs che aromai o jeri masse strache e lancurose, e che il gno lat nol veve sostance (Antescûr, Se Diu al vûl)
Sin. debil
, flevar
, flap