granâr 
          
      gra|nâr 
      [CO]
      
        
        - 
s.m.
ambient de cjase o indipendent che si dopre di magazen dal forment o di altris grans: 
la sô famee e stave tune cjasute, no tant grande: plan tiere a çampe la cusine, a man drete la stale cu la vacjute; tal mieç la scjale che e puartave disore indulà che e jere la cjamare dai vecjos e une stanziute che e dave sul toblât e po al ultin plan, un freghenin di granâr (Angelo Covazzi, Tal non dal pari...); 
anade di vacjis grassis, blave di jemplâ i granârs, campagne di aur, chest an (Alviero Negro, La tampiestade di Rivignan)
Cfr. blavâr
, cjast
- 
cuantitât di grans che a son in chel ambient: 
chest an lin ben, / biei solts dal vin e un biel granâr di blave! (Argeo, Fiducie)
 
 
        
      
    
        
           
        
    
    
        
        Proverbis:
            
                
                - Diu nus vuardi di un bon Zenâr par podê jemplâ il granâr
 
                
                - fin che al è viert il granâr di crist, cui che no si inzegne al è trist
 
                
                - metimi râr se tu vûs che ti jempli il granâr
 
                
                - sorc râr al jemple il granâr
 
                
                - sorc râr al jemple il granâr, sorc fis al impuarìs
 
                
                - sut di Zenâr al jemple il granâr