discordie  /-ò-/  dis|cor|di|e  [CO]

  1. s.f. mancjance di concuardie, presince di contrascj, rivalitâts e v.i.volte Astree lis sôs belancis, / va a la forcje la inocence, / monte in pulpit violence / al tonâ di un so comant / va in discordie la amicizie (Toni Broili, La borse); vuaressin dissimulâ in faça al mont l'odi che ju roseia e la discordia che ju disunìs (Zuan Luîs Filli, Il diau sul Studeniz)
    Sin. disconcuardie , dissidie , contrast
    Cfr. division , separazion , oposizion , odi , asse1