decorazion  /-òn/  de|co|ra|zi|on  [AF]

  1. s.f. azion di fâ deventâ plui biel, di zontâ o elaborâ elements che a àn dome une funzion esteticheGustav Klimt e so fradi Ernst si son dedicâts tra il 1886 e il 1888 ae decorazion dal Burgtheater (Janez Erat, Il teatri in Austrie: a Viene al è un plasê «lâ a cjistiel»)
    Sin. bilisiament , ornament
  2. s.f. element o complès di elements par fâ bielmobii interessants e preseâts, creps cjargnei dal Sietcent cun decorazions a man, e tancj altris tocs di valôr (Meni Ucel, Culturis); la decorazion e je semplice, te abside al è rafigurât un Crist che al benedìs cui simbui dai Cuatri evangjeliscj, intant che tal emicicli si viodin i Dodis apuestui (Bepi Agostinis, Storie de art in Friûl)
    Sin. bilisie , ornament
  3. s.f. ricognossiment di un merit militâr o civîlal à simpri fevelât braurôs des decorazions di onôr cjapadis dilunc la sô partignince al cuarp dai Vigjii dal Fûc (Janez Erat, I pompîrs volontaris: l’element plui impuartant par garantî la sigurece de int ancje tai paisuts dispartâts)
    Cfr. medaie