combatiment  /-è-/  com|ba|ti|ment  [AF]

  1. s.m. il combati, il confrontâsi intun scuintri armâtdal 776, Carli al tornà jù e, dopo un trement combatiment dulà che Rotgaut al restà copât, al cjapà Trevîs e Cividât e al fasè un maçalizi di chei Langobarts che a si jerin rivielâts (Josef Marchet, Cuintristorie dal Friûl fin sot la Italie); al veve savût, puar om, che a Pâl Piçul al jere muart in combatiment so fi (Pieri Menis, Funerâl a Pâl Piçul)
    Sin. bataie , scuintri
    1. il confrontâsi intun scuintri ancje no armât, ancje intun incuintri sportîfun ciart Konko, boxer cormonês ad ôr de pension e che al tirave sù cualchi franc ta combatiments di sagre di paîs (Stiefin Morat, Donald dal Tiliment)