brusôr  bru|sôr  [CO]

  1. s.m. sensazion di dolôr causade di une brusadure o che si somee cun chel di une brusadure, par esempli par vie di becadis, inflamazions e v.i.mi sint un brusôr su lis botis come se mi butassis jù agherase (Luigi Gortani, La bolp e il lôf); al veve la fiere e dolôr e brusôr in dut il cuarp marturizât (Roberto Ongaro, Il muc); ma la Urtie che beche e fâs brusôr (Emilio Nardini, La Rose e la Urtie)
    Sin. buiôr , fogôr
  2. s.m. (fig.) emozion o sintiment che si puedin paragonâ cul fûcla crudeltât, la tirania di Amôr, / e di dona crudêl jo vuei cjantâ. / Zovign, che i vi sintîs dentri dal côr / chel fôc cu mai finìs da cunsumâ, / sintîtmi, e vedarês se un tâl brusôr / intun pet amorôs si po cjatâ (Eusebi Stele, La crudeltât, la tirania di Amôr); mi ven di cori a rodolâmi sul nembri za umit de prime rosade, par distudâ chel brusôr che mi bol dentri vie (Anna Burelli Delendi, Jo cun me)