badîl  ba|dîl  [CO]

  1. s.m. imprest fat cuntune lame largje di açâl o di altri materiâl cuntun un mani lunc, doprât par movi, cjapâ sù, ingrumâ tiere o altris materiâilicenziât da la tiara che veva lavorât par tancj agn, ridot al possès di nuia altri che un badîl, una manara e una forcja, al daventà sotan (Federigo Comelli, Il me paîs)
    Sin. palote , vangje , pale1 , sgjavine
    Var. badili