armaron  /-òn/  ar|ma|ron  [AF]

  1. s.m. mobil grant, cun portelis che si puedin vierzi e sierâ, par meti vistîts, blancjarie o ancje cualsisei altre robeal lave sù pe stradelute […] lassant daûr di se une usme di naftaline e di flôr di lavande, par vie dal vistît che al veve stât a lunc tal armaron (Roberto Ongaro, Cretevierte); a tirà four di sacheta li clâfs, a vierzè la puarta da la cjamaruta, chê dal armaron grant, a tirà four i lensôi e a ju poà sul jet (Novella Cantarutti, "Uta, Ututa improntiti")
    Sin. armâr
  2. s.m. (fig., scherç.) persone robuste, alte e gruesseKonko, un armaron cul voli clop, al veve di boxâ cuntun sunât austriac a Paulâr o sù par là (Stiefin Morat, Donald dal Tiliment)
    Sin. marcandali , armâr