amarece  /-rè-/  a|ma|re|ce  [CO]

  1. s.f. sensazion o situazion di displasêcapiran clâr e net, / che misturâts i onôrs o lis ricjecis / cu la ambizion, e no contin un et, / che anzi produsin spes des amarecis (Pieri Çorut, Adio sperancis mês!); culì il plevan al fasè une polse par gloti la amarece di ce che al varès dite subit dopo (Gianni Gregoricchio, Trê feminis)
    Sin. marum , amâr , mareôs
    Var. marece
  2. s.f. fat che al displâsse us capitin marums, se us capitin disgraciis te vite, il vuestri amôr al dividarà par doi il pês des disgraciis e des amarecis de vite (Francesc Placerean, Tal matrimoni l'amôr al devente virtût e sacrament dal amôr di Diu par nô)
    Sin. marum
    1. element che al comuniche displasê o che al è caraterizât di displasê