abastance  /-àn-/  a|bas|tan|ce  [CO]

  1. av. viôt avonde , viôt vonde "Oh! bundì, santule. Passant in paîs, soi entrât a viodi cemût che i stais." "Abastance ben, fioç. Tu âs fat ben a vignî." (Anute Fabris, A passe la scalmane)
    Var. bastance , a bastance
Proverbis:
  • fin che no 'nd vanze, no 'nd è abastance