vuitul /-ì-/ vui|tul [CO, TS]
-
s.m.
venat.
piçul strument li che si sofle par imitâ il cjant di cierts uciei:
in Autun di zizimpere / ducj i fruts son virtuôs / e di vuitui, no pâr vere, / i assolos son famôs (Tite Robul, Musiche furlane)
Sin. vuit , cjoc2