tosât  to|sât  [CO]

  1. p.pass., adi. viôt tosâ , viôt tosâsi [i zovins che a jerin sot militâr] a tornavin in munture e mieze ore dopo si metevin in borghês, in mude di fieste, e fûr pal paîs cu lis mans te sachete e il cjâf tosât a coçon sot il cjapiel fracât su lis orelis (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve); ai prins di Avost, dut il Friûl - la plane, la culine, lis monts - al jere tosât e pulît come un ort (Riedo Pup, I furlans e i prâts)