terminâl
ter|mi|nâl
[CO]
-
adi.
dal tiermin, de estremitât, de fin, che al costituìs la terminazion, la estremitât, la fin:
si à cjatât doi fossii di dôs codis par lôr cont, cuntune "sgrife" terminâl (Francesco Gobbo, Gjeologjie e paleontologjie ator di Preon)
Sin. finâl
-
adi., s.m.
che, cui che al à une malatie che no pues plui jessi curade e che al è dongje de muart:
ocupâsi di pazients che a sofrissin di malatiis degjenerativis e di malâts terminâi (Walter Tomada, Il model sanitari furlan: eficience e autonomie)
-
adi.
di malatie, che no pues plui jessi curade, che avonde in curt e pues finî dome cu la muart dal pazient:
presonîrs che a patissin di malatiis terminâls (Carli Pup, Paîs Basc: passe cent mil personis pai presonîrs politics)
-
s.m.
part finâl di cualsisei rêt o struture articolade
-
s.m.
dispositîf informatic conetût intune rêt che al permet di meti dentri o gjavâ fûr dâts:
i segnâi produsûts des tastieris dai nestris terminâi (Valentino Castellani, La societât de informazion: cirint lis origjins)
-
s.m.
part di stazion o di aeropuart li che i passazîrs a puedin montâ e dismontâ dai mieçs di traspuart:
al jere smontât aes dôs e mieze dal tren a Nine Elms, il terminâl de London and Southampton Railways (Franco Marchetta, Il numar 1089)