temon /-òn/ te|mon [AF, TS]
- s.m. (ancje fig., var.) viôt tamon : tal curtîl, me pari al jere pront cu lis vacjis, dôs tacadis al temon dal cjar e dôs tacadis par daûr (Anna Burigana, Al clâr di lune); bevisi une tace insieme sintâts sul scjelâr dal cjar o sul temon (Zuan Morsan, Il rôl)