temon  /-òn/  te|mon  [AF, TS]

  1. s.m. (ancje fig., var.) viôt tamon tal curtîl, me pari al jere pront cu lis vacjis, dôs tacadis al temon dal cjar e dôs tacadis par daûr (Anna Burigana, Al clâr di lune); bevisi une tace insieme sintâts sul scjelâr dal cjar o sul temon (Zuan Morsan, Il rôl)