strupiât stru|pi|ât [CO]
- p.pass., adi. viôt strupiâ , viôt strupiâsi
-
adi., s.m.
che, cui che al à une menomazion fisiche, in gjenar tune gjambe, tun pît o in dutis dôs lis gjambis o ducj i doi i pîts:
ogni infeliç, vâl a dî ogni vuarp, strupiât, piçul, gobo, slancât etc., tant del un come del altri ses sein ocupâts e protezûts (Federigo Comelli, Il me paîs);
lu vês jemplât di slocjis che al è restât strupiât in vite (Roberto Ongaro, Il muc)
Cfr. çuet , slancât