sospirâ  sos|pi|râ  [AF]

  1. v.intr., v.tr. (var.) viôt suspirâ "Tu vuelis fâmi sospirâ, eh?" "Sì, par jessi in doi a suspirâ!" (Bruno Paolo Pellarini, Amôr in canoniche); preparâmi par il dì de la rivincite, sospirant la ore e il moment di petâ il svol (Giovanni Gortani, Trê Rafaei in jerbe)